Düşe kalka yürürken hayatta, sessiz ellerine dokunarak umut ışığı olduk onlara…

Yüreklerindeki “BANA BİR ŞANS VERİN” seslerini hissettik, engellerine, inançlarına ve umutlarına ortak olarak hayata engelsiz bakmalarını sağlamaya çalıştık.

Şefkat ile saran kollar, sevgi ile gülümseyen gözler susturuverdi sessiz çığlıklarını…

BEN VARIM, ARTIK HAZIRIM mesajıyla bambaşka bir âleme gözlerini açtılar ve güven en kuvvetli bağ oldu aramızda.

Çıktığımız yolda kalplerinin güzelliği, sözlerinin içtenliği, pembe hayalleri, masumiyetleri ve karşılıksız sevgileri ile çocuklarımız rehber oldu bize.

Ailelerimizin “tamam ben bugün varım ama benden sonra benim çocuğum ne olacak” endişelerini yüreğimizin derinliklerinden hiç çıkarmadan iyiyi, güzeli, doğruyu, hayırlıyı hep birlikte aramaya ne dersiniz?

Bu çağrılarımıza gösterdiğiniz ilgiye, güvene, desteğe sonsuz şükranlarımı ve teşekkürlerimi sunuyorum.

Saygılarımla…